Het was december en wij waren op weg naar een zonnige vakantiebestemming. Het vliegtuig zat lekker vol en het was erg warm. Ik had nauwelijks iets gegeten. Mijn vriend, inmiddels man, zat rechts van me aan de andere kant van het gangpad. We zaten al even in de lucht, op weg naar Tenerife. Mijn wederhelft stond al in de vakantiemodus en lag lekker te slapen. Ik probeerde die modus ook te vinden, maar had minder geluk. Ik had het ontzettend warm en ik voelde me niet goed. Dus besloot ik even naar het toilet te gaan. De purser en steward zagen me en keken me ietwat bezorgd aan. Ik stond daar maar wachten tot het toilet vrij kwam. Ik voelde dat ik moest overgeven en ik kon echt niet langer wachten, dus ik vroeg de steward om een zakje. En toen werd ik wakker. Met allerlei gezichten om me heen, koude blikjes in mijn nek en op mijn polsen. Ik dacht “waarom lig ik hier en waarom kijkt iedereen naar me?”. Nou, doordat iemand – ik dus – besloot om met wat kabaal in het gangpad van het vliegtuig neer te ploffen. Ik was ‘out’ gegaan. En nog steeds voelde ik me kotsmisselijk. Mijn vriend, die ondertussen door mijn kabaal wakker was geworden, werd erbij gehaald. Geloof me, die zag nog witter dan ik. En toen werd de vraag omgeroepen of er een arts in het vliegtuig zat. Die was er. Dus ik kreeg een bloeddruk check en een suiker- en zoutshot (cola met zout, geen aanrader). Ik voelde me nog steeds niet goed. Het besluit van de purser en de arts: bij de tussenlanding op Fuerteventura, Puerto Rosario, moeten jullie het vliegtuig uit. “Uw vriendin heeft waarschijnlijk een hersenschudding en moet naar het ziekenhuis voor een controle”, aldus de arts.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis verstond het personeel geen woord Engels. En wij geen woord Spaans. Met handen en voeten uitleggen wat er mankeerde, bleek best lastig. Mijn vriend belde ondertussen onze reisverzekering en vertelde over het hele avontuur. De medewerker van de spoedhulp van onze verzekeraar vroeg of mijn vriend de telefoon even aan de arts wilde geven. De medewerker sprak Spaans en hij legde de hele situatie uit aan de arts. Die begreep nu eindelijk wat er aan de hand was en kon me verder helpen. Ik kreeg een check, een spuit (ik heb nog steeds geen idee waar die voor was) en een papiertje met allerlei Spaanse woorden. Ik zal je niet vermoeien met de medische diagnose. Ik was namelijk ‘gewoon’ flauw gevallen. De medewerker van de verzekeringsmaatschappij zei: “Meneer, het papiertje dat u heeft gekregen is een doktersverklaring, zodat uw vriendin weer mag vliegen. In de buurt van het ziekenhuis zijn verschillende hotels waar u vanavond terecht kunt. Met de taxi bent u er zo. Bewaar de bonnetjes goed, want na afloop van uw vakantie krijgt u alle onkosten van ons terug. Ik hoop dat u toch nog een goede nacht heeft. Morgenochtend bel ik u weer even, om te kijken of alles goed gaat en hoe ik jullie kan helpen om alsnog op jullie vakantiebestemming te komen.” De volgende morgen voelde ik me al stukken beter en ik was klaar om weer het vliegtuig in te stappen. De telefoon ging en het was weer de vriendelijke medewerker van onze reisverzekering. Hij had al onderzoek gedaan naar mogelijke vluchten. We kozen voor de eerstvolgende. De medewerker regelde tickets, regelde via ons hotel dat ze voor ons geprint werden en hij sloot af met de woorden: “alsnog een hele fijne vakantie”. Na het ontbijt konden we meteen naar het vliegveld en op weg naar Tenerife. Uiteindelijk hadden we een heerlijke vakantie.
De tweede dag terug in Nederland werd ik weer gebeld door onze verzekeraar. “Hoe gaat het met u? Heeft u een goede vakantie gehad?”. De medewerker adviseerde me om toch nog even naar mijn huisarts te gaan om zeker te weten dat alles in orde is. Dat advies volgde ik braaf op en alles was dik in orde. Een dag later werd ik weer gebeld door de verzekeraar over de gemaakte onkosten tijdens de vakantie. We hadden de bonnetjes van het hotel, de taxi, het ontbijt en de lunch netjes bewaard, maar dat kwam later wel volgens de medewerker. De kosten werden meteen overgemaakt. En mochten de belkosten alsnog hoger zijn dan geschat, geef dan maar een seintje, was het advies. Alles werd keurig afgehandeld.
Waarom ik mijn vakantieverhaal en mijn ervaringen met de reisverzekering wil delen? Omdat ik dit een mooi voorbeeld vind van het belang van persoonlijke dienstverlening en menselijk contact. Deze medewerker heeft écht iets voor ons betekent tijdens en na onze vakantie. Mede dankzij die medewerker, hebben we een fijne en onbezorgde vakantie gehad.
Vanwege mijn werk bij Blueriq probeer ik zoveel mogelijk de actualiteiten bij te houden op het gebied van technologische ontwikkelingen in de financiële sector. Veel van die updates gaan over handige tools, monitors, portalen, apps, chatbots, noem maar op. Natuurlijk vind ik dergelijke tools zelf ook ontzettend handig, maar uiteindelijke zijn het de mensen die betekenis geven aan een persoonlijke dienstverlening. Tenminste dat was mijn ervaring tijdens en na onze vakantie op Tenerife. Een ervaring die ik de financiële wereld niet wil onthouden. Een fijne vakantie!
