Wanneer je eenmaal besloten hebt dat je op vakantie gaat, start je reis bij de voorbereiding. De beste prijzen, de juiste tickets, alles op de juiste data. Na weken van notificaties over het wijzigingen van de ticketprijzen, besloot ik de stap te zetten en tickets te kopen. Iedere keer weer als ik tickets aanschaf, ben ik verbaasd over het ontbreken van een centraal systeem waar de reiziger en de reisorganisatie samenkomen. Een soort DigiD, maar dan gericht op internationale reismarkt. Het ontbreken hiervan betekent dat ik, ook nu weer, al mijn persoonsgegevens moet invullen op de website van de luchtvaartmaatschappij om de tickets te kunnen boeken. Uniek aan het boeken van een reis naar Amerika zijn de eisen die de regering stelt aan toeristen die hun land willen bezoeken. Zo kan het zijn dat je een visum nodig hebt om daar te kunnen verblijven.
Het systeem van de luchtvaartmaatschappij lijkt rekening te houden met verschillende reissituaties, want de website geeft aan dat het mogelijk is om een Electronic System for Travel Authorization (ESTA) aan te vragen. Dit stelt inwoners van landen die deelnemen aan het Visa Waiver Program (VWP) in staat naar Amerika te reizen voor 90 dagen zonder een visa te hebben. Dat klinkt handig! Gelukkig kunnen we, als inwoners van Nederland, ons aanmelden voor een ESTA. Nu ik toch al bezig ben met de administratieve zaken, kan ik net zo goed direct een ESTA aanvragen.
Het concept achter de ESTA is goed. Als gebruiker ben je in staat meerdere aanvragen te bundelen, zodat deze in één batch verwerkt kunnen worden. Echter laat de uitvoering heel wat steken vallen. Bij het invoeren van de ESTA moet ik wederom mijn persoonsgegevens invoeren. Niet vreemd, want dit is een andere instantie dan de luchtvaartmaatschappij van zojuist. Maar dat maakt het niet minder vermoeiend. De gegevens die gevraagd worden, zijn niet moeilijk aan te komen. Ze vragen wel veel informatie, maar ik ga braaf alle velden af. Op een gegeven moment kom ik aan bij de vraag: "Address in the USA". Adres? Ik weet nog helemaal geen adres, ik heb enkel vliegtickets gekocht. Na talloze pogingen dit veld leeg te laten, te zoeken naar ervaringen van anderen of andere alternatieven, besluit ik de strijdbijl neer te leggen.
Het voelt alsof de Amerikaanse Binnenlandse Veiligheidsdienst enkel formulieren heeft 'gedigitaliseerd'. Natuurlijk is het handig dat ik onze aanvragen online kan indienen. Maar dit kan toch gebruiksvriendelijker? Door mij de mogelijkheid te geven om alleen de gegevens in te voeren die ik op dat moment beschikbaar heb en mij hier later op terug laten komen. Te begrijpen dat ik mijn tickets ver vooruit aan het boeken ben zonder direct mijn hele reis beschikbaar te hebben. Bijvoorbeeld door na mijn eerste bezoek, zonder succesvolle afronding van het proces, periodiek een melding te sturen met het bericht dat mijn aanvraag nog niet is afgerond. Dit voorkomt dat ik op de langere termijn niet vergeet de aanvraag af te ronden en later in de problemen kom.
Als reiziger wil ik mijn reis gemakkelijk regelen en uitkijken naar het moment dat we eindelijk vertrekken. Ik kies ervoor om mijn eigen reis samen te stellen, omdat ik dan volledig kan bepalen hoe mijn ervaring eruit komt te zien. Hierbij komt echter kijken dat je door de nodige administratieve hoepels moet springen. Internationale partijen laten hier nog veel kansen liggen wanneer het gaat om het helpen van hun gebruikers. Voor nu leg ik de aanvraag maar op de plank tot dat ik de eerste overnachting gereserveerd heb. En dan maar hopen dat ik het niet vergeet...
