In mijn vorige blog vertelde ik dat ik vorig jaar ziek was. Ik ben inmiddels al ruim een jaar beter, dus daar gaat deze blog niet over. Maar dat ik ziek was, is wel relevant voor dit verhaal.
Als gevolg van de behandeling van vorig jaar moet ik een medicijn voor de rest van mijn leven gebruiken. Dat is natuurlijk niet leuk, maar aangezien ik nu beter ben, zie ik dat als noodzakelijk en ongemakkelijk, maar ik doe het natuurlijk braaf.
Dat medicijn wordt ook de rest van mijn leven vergoed. Daartoe heeft mijn behandelend arts van het Radboudumc een mooie (digitale) brief opgesteld voor mijn zorgverzekeraar, waarin ze uitleggen dat ik dat medicijn moet blijven gebruiken. Ik heb die brief netjes doorgestuurd en het resultaat was dat ik een machtiging kreeg om dit medicijn bij de apotheek te verkrijgen.
Vorige maand kwam ik erachter dat die machtiging maar voor één jaar gold. Ik betrok het op mezelf en dacht dat ik een foutje had gemaakt. Ik was toen immers ziek en had waarschijnlijk niet goed opgelet bij de aanvraag. Dus viste ik dezelfde brief uit mijn Radboudumc-dossier en stuurde ik hem nogmaals naar mijn zorgverzekering.
Ik kreeg een machtiging voor drie jaar. Niet voor de rest van mijn leven.
Dan maar even bellen naar de zorgverzekeraar. Nadat ik de situatie had uitgelegd, ging het gesprek als volgt:
“Vroeger deden we dat wel hoor, machtigingen zonder einddatum, maar tegenwoordig niet meer”
“Mag ik vragen waarom niet? Dat is toch veel makkelijker?”
“We hebben er als zorgverzekeraar bewust voor gekozen een einddatum in te voeren, anders hebben we er geen zicht op.”
“Maar ik moet en zal dat medicijn de rest van mijn leven blijven gebruiken, dan is het toch voor iedereen veel handiger om de machtiging ook voor de rest van mijn leven te laten gelden?”
Ik voegde daar – gedreven door beroepsdeformatie – nog aan toe: “dan moet je gewoon dat einddatum-veldje weer optioneel laten maken.”
Daarop was de reactie (I kid you not): “Maar meneer, het is niks persoonlijks hoor. U moet gewoon eens per drie jaar een kleine administratieve handeling doen.”
Niks persoonlijks.
Dat klopt. In het proces van declaraties (en dus ook in de IT-systemen) is er een handeling verricht – heel bewust – om de dienstverlening een stapje minder persoonlijk te maken. Eerst kon het namelijk wel, een machtiging voor altijd. En nu niet meer.
Elke drie jaar moet ik nu precies dezelfde mail opsporen in mijn Sent items en nog een keer sturen. Binnen een dag of vijf krijg ik dan bericht dat ik weer drie jaar lang mijn medicijn mag ophalen.
Inderdaad, dat is NIKS persoonlijks.
* Ik heb uiteraard bezwaar gemaakt, dat loopt nu nog en duurt ook eventjes vertelden ze me. Gelukkig maar, want dat betekent denk ik dat er ook mensen naar kijken, en niet alleen een IT-systeem.
Wil je weten hoe je van een persoonlijke dienstverlening werkelijkheid maakt? Neem dan contact op.